Berlijn Marathon

Erik:

Na het lopen van de marathon van Amsterdam hadden Marlous en ik ons ingeschreven voor de loting van Berlijn. Ik werd wel ingeloot en zij helaas niet, dus ik moest alleen naar Berlijn. Tevens hadden we ons ook nog ingeschreven voor de marathon van Parijs, maar die kwam te snel na mijn blessure die ik had opgelopen in Amsterdam. Marlous wilde nog altijd een keer een marathon lopen met haar moeder ( Emma ) en dat zou een najaarsmarathon worden. Maar nu ik Parijs niet liep kon Emma op mijn startnummer lopen en was de optie voor Berlijn voor Marlous ook weer open en er werd een startnummer via Holland Runner geboekt en een hotel. Dus toch samen naar Berlijn! 

Even later kon ook Nikki een startbewijs overnemen via een klant van Run2Day waar Marlous werkt, Nikki ging ook gezellig mee! We hadden er super veel zin in. Paar daagjes Berlijn waren we wel aan toe. De race zullen het maar niet over hebben…. haha. Ik liep op schema voor onder de 4 uur voelde ook goed, maar die blessure speelde weer op dus 42 km waarvan de laatste 7 niet zonder pijn en en heel zwaar waren. Maar over de finish is er altijd weer de blijdschap and ‘ I did it’ !!!!

 

Marlous:

Berlijn al maanden waren we er mee bezig, goed getraind, aftellen in de Berlijn app met elke dag een foto met hoeveel dagen nog te gaan.

Op dinsdagavond toen ik terug kwam m’n werk en toen schoot er wat in voor mijn gevoel m’n lies. Met bukken en tillen had ik steken en het voelde niet heel prettig maar hey iedereen heeft wel eens wat toch ;-). Donderdag maakte ik m’n laatste rondje en om de steken kon ik niet meer heen na 4,5 km het rondje moeten afkappen, huisarts gebeld en kon gelijk terecht. Alles nagekeken zijn oordeel was sportblessure einde marathon en contact opnemen met de fysiotherapeut. Huilend had hij mij aan de telefoon ik zag de marathon als sneeuw voor de zon verdwijnen. Gelukkig was hij zo lief om voor mij een plekje aan het einde van de dag vrij te maken. Alles nagekeken en zijn conclusie was spanning in m’n bekken, losgemaakt en zaterdag proberen stukje te lopen en vanuit daar besluiten of ik wel of niet zou starten en als het niet ging uitstappen en niet doorlopen. Om een lang verhaal kort te maken ik heb de beste fysio ever, zaterdag 3 gelopen en dat ging goed. Vandaag toch gestart met een onzeker gevoel,metro kaartje in m’n zak voor het geval dat het niet ging. In het startvak kwam ik loopmaatje Sanne tegen, het was haar eerste marathon alleen had zij tijdens haar trainingen een achillespees blessure opgelopen en daarna niet verder kunnen trainen dan 28. Erik zou voor een snellere tijd gaan aangezien het voor mij onzeker was wat er zou gebeuren. Gestart met z’n 4e daarna liepen Nikki en Erik ieder hun eigen weg. Sanne en ik bleven samen lopen en liepen een lekker rustig tempo, na 13 km even een plas stop op het pleintje bij mensen voor de flat(alleen dat was al pr waardig) met de snelle tijd waarin we dat deden. De kilometers vlogen voorbij en alles voelde goed. Er stonden veel mensen langs de kant niet allemaal even enthousiast maar ze deden hun best ;).  Sanne begon haar Achilles wel te voelen maar bleef goed doorlopen, wandelen mocht niet gebeuren want dan ben je af en kom je bijna niet meer in je ritme. We liepen mooi op schema en bij km 39 begon ik m’n bovenbenen ook wel te voelen maar ach dat hoef je er nog maar 3!! De laatste kilometers vlogen voorbij en daar was de Brandenburger Tor, hand in hand de laatste meters nog wat mensen voorbij gesprint en daar was de finish! Blij heel blij, had niet eens verwacht deze te kunnen uitlopen en als klap op de vuurpijl kwamen we ook nog eens op de Duitse tv haha.
Sanne, ik vind dat je het super goed hebt gedaan ondanks dat je veel pijn had toch doorgelopen en geen moment aan opgeven gedacht. Your a marathoner now!!

 

En aan m’n crazies Erik en Nikki ben trots op jullie allebei een PR ook!
Bedankt voor het leuke weekend met z’n 3e!

Nikki:

(01:43 maandag 28 september)

5 uur ging de wekker en moeiteloos sta ik op. Ik was namelijk al voor de wekker wakker. Vroeg op zodat ik ruim de tijd heb om te ontbijten. Normaal gesproken schuif ik dit naar binnen behalve met wedstrijden.

Met moeite krijg ik het weg maar het zit erin. Ik verlaat m’n appartement en  reis met de metro (zonder kaart ) naar Marlous en Erik. We reizen met alle andere marathoners verder richting de startplaats. Het is druk op het terrein en we besluiten meteen in de rij te gaan voor de wc. Daarna bij het inleveren van de spullen ben ik Marlous en Erik even kwijt. De meute mensen is in beweging gekomen richting de startvakken terwijl ik bij het mannen inleverpunt sta.

In het startvak zie ik Marlous en Erik die Sanne uit Apeldoorn tegen zijn komen. De nodige foto’s worden gemaakt. Bij het horen van de start trek ik mijn warme trui uit. Hiermee had ik beter kunnen wachten want het duurt nog zeker 20 minuten worden we daadwerkelijk mogen beginnen aan de marathon.

  

Ik heb er zin in ondanks de kriebels en de eerste stappen voelen goed. Ik vind het wel moeilijk mijn eigen tempo te houden ook al heb ik genoeg ruimte. Langs de kant gaat het publiek uit zijn dak. Erik en ik wensen elkaar succes en hij vliegt richting de pacers van 4 uur die te herkennen zijn aan de zwarte ballonnen. Marlous roept me en ik besluit achter haar en Sanne aan te lopen. De eerste 5 kilometer vliegt voorbij en netjes onder het half uur met wat speling. Ik grijp al naar een gelletje want ik merk dat ik toch te vroeg gegeten heb en hoop dat dit me niet de kop gaat kosten. Met de voorraad rietjes drink ik heel het bekertje water leeg.

Het parcours is hier veel drukker en ook de zon verblind me even hier. Marlous en Sanne zigzaggen moeiteloos tussen de mensen door. Mij lukt het niet en ik haak af. Dan maar met de meute mee maar met genoeg speling bereik ik ook het 10 kilometer punt. En ook richting de 15 gaat het goed. Het gaat wel heel goed. Moet ik niet wat rustiger aan doen? Krachten sparen? Of nu doorlopen en genoeg speling opbouwen als het zwaarder wordt? Bij 13 kilometer zie ik de bocht Marlous en Sanne. Zover lig ik niet achter ze en ik merk dat ik harder ga lopen.

Bij kilometer 15 grijp ik naar een banaan en een bekertje water. Al slurpend aan het water hoor ik mijn naam. Marlous en Sanne hadden tussendoor het wereldrecord op top snelheid wildplassen verbroken waardoor ze achter me opdoken. Ze haalde mij in maar voor het 20 kilometer punt was ik ze al kwijt. Ook kwam hier Nydia van de Runningjunkies voor de 2e keer voorbij. Ik kreeg even een deja vu naar de Amsterdam marathon van 2014 waar ze me ook soepeltjes voorbij liep. Ik merkte dat het zwaarder werd. De opgebouwde speling was ik bij 30 km kwijt. (3:02:26) Finishen in 4.15 zou nu wel heel krap worden en ik stelde mijn doel bij naar 4.20.

Mijn benen kreeg ik inmiddels niet meer in het tempo als waarmee ik daarvoor liep. Was ik te enthousiast gestart? Waarom krijg ik het nu weer zwaar? Bij Parijs in april was het logisch aangezien ik Texel al in dezelfde week gelopen had. Ik werd ingehaald en dat frustreerde een klein beetje. Eigen tempo lopen bleef ik me zelf toespreken. Bij de 35 kilometer gaf mijn Garmin weer een piepje. Oke.. 4.20 kan ik ook wel vergeten als ik niet wat harder ga lopen. Ik genoot wel ondertussen van het publiek waar geen einde aan kwam. Bizar hoeveel toeschouwers op een marathon afkomen. Pakte ondertussen zoveel water als ik kon. Opgeven kon nu niet meer spookte door m’n hoofd want ik was er bijna.

Ik kwam volgens mijn horloge aan bij kilometer 39 en rekende dat 4.25 haalbaar was. Totdat ik na 400 meter het officiële 39 punt bereikte. Bij 40 kilometer pakte ik het laatste water en toen was het uitzingen tot de finish in m’n slakkengang. De laatste 1,195 waren geweldig. Rijen mensen langs de kant aan het joelen, juichen, klappen. Ze bliezen me naar de finish. PR verbeterd met 3 minuten! Blij was ik er niet mee. Een oudere man die mijn medaille omhing feliciteerde me in het Duits. De rest verstond ik niet en toen hij vroeg of ik het begreep slikte ik de tranen weg. Ik liep zo snel als het kon langs de fotografen die foto’s van je wilde maken met je medaille. Ik stelde het thuisfront gerust en stuurde Marlous en Erik een sms dat ik gefinished was.

Nadat we eerst lekker in het hotel hadden gedoucht en omgekleed waren zijn we lekker Duits gaan eten met schnitzel en biefstuk met friet en voor Erik en Marlous een grote bier erbij.  Dit was weer een mooi avontuur op naar de volgende!