SAMEN 42KM LOPE TE LOPE

Op zondag 9 april was het dan alweer zo ver het enige hardloopevenement dat ik elk jaar al vast heb staan, de Marathon van Rotterdam! Al zou dit de vierde keer op rij worden, de kriebels in de dagen vooraf bewijzen elke keer weer dat deze marathon iets magisch heeft. Ik neem jullie wederom mee in mijn marathon avontuur… En als toegift is de eerste marathon ervaring van Thomas (de vriend van Marlous) te lezen!!

Omdat ik vier weken voor Rotterdam nog de marathon in Barcelona liep in combinatie met een operatie in januari, was mijn voorbereiding anders dan andere jaren. Barcelona liep ik als een lange duurloop en als test wat in Rotterdam mogelijk zou zijn.

Twee weken na Barcelona wilde ik nog een keer flink kilometers maken om daarna mijn rust te pakken. Ik liep op 1 dag 13,5km van Rotterdam naar Rhoon om daar een 10km wedstrijd te lopen in 41 minuten, tijdens de Lenteloop en daarna nog 7,5KM terug naar huis. Een vermoeiende laatste test maar wel goed om te zien dat mijn herstel weer voorspoedig ging. Ik besloot hierna dan ook om in Rotterdam weg te gaan op schema 3 uur en 30 minuten.

De dagen voor de marathon zie je in Rotterdam steeds meer tekenen verschijnen dat de marathon op komst is, de borden verboden te parkeren komen tevoorschijn, de hekken verschijnen langs het parcours en de grote borden met de belangrijke kilometerpunten staan al langs de weg. Elke dag van en naar mijn werk kom ik langs de borden en stijgt de spanning maar vooral de zin om op de Coolsingel van start te mogen gaan.

Heel het weekend staat in het teken van de marathon, op mijn werk komen zenuwachtige mensen hun laatste spullen halen voor zondag en zelf ben ik weer de nodige koolhydraten naar binnen aan het werken. Vrijdagavond ga ik na mijn werk direct door naar de expo om mijn startnummer te halen en mijn collega’s op te zoeken. Na afloop vertrekken we met een groot deel van de Running Rebels en andere lopers die willen aansluiten naar Happy Italy om pasta of pizza te eten. Een groot deel staat zondag aan de start van de marathon dus worden alle plannen besproken en spreken we elkaar moed in.

Zaterdag wederom werken en als ik klaar ben weer richting de stad om met Elise, Marlous en Thomas een hapje te gaan eten, dit keer bij de buren van Happy Italy (Vapianno). De pizza’s en de flessen water komen op tafel en wederom gaan de gesprekken over de dag van morgen. Thomas staat namelijk aan de vooravond van zijn eerste marathon, helemaal een bijzonder moment. Marlous en ik halen onze herinneringen van de eerste marathon op, dit was toevallig voor ons allebei de marathon van Rotterdam in 2014. Helaas staat Marlous dit jaar niet aan de start, maar wel gezellig langs de kant. Het is een erg gezellige avond maar we kunnen het niet te laat maken want morgen wacht de marathon.

Op zondagochtend ben ik om 7uur klaar wakker en stap uit bed om me klaar te maken voor mijn zevende marathon. Gezonde spanning en kriebels voel ik door mijn lichaam gaan. Ik eet zoals altijd mijn witte broodjes met jam, drink mijn carbo-sportdrankje en een snelle jelle. Nog even lekker onder de douche, mijn outfit aan en dan sta ik klaar om richting de Coolsingel te vertrekken.

Bij het politiebureau verzamelen veel bekende lopers zich die straks allemaal aan de start staan, allemaal gespannen gezichten wachten tot het 10 uur is en we worden afgeschoten door het kanon. De nodige foto’s worden gemaakt en de laatste gelukswensen worden elkaar toegewenst. Ook maatje John is aanwezig samen met Ans, ze zullen samen met Marlous langs de kant staan.

Op vrijdag bij Happy Italy had ik met Volkan (Running Rebels) afgesproken om samen van start te gaan, hij had ook het plan om zolang mogelijk op een pace van 5:00 te lopen. Aangezien ik tot nu toe al mijn marathons alleen had gelopen en er vandaag toch geen PR in zou zitten, besloot ik dit eens te proberen. Samen vertrokken we naar het startvak om zover mogelijk naar voren op te schuiven. Opeens stonden we naast de VIP tribune waar Elise samen met Raymond op ons stonden te wachten. Nog even zwaaien en lachen voor de foto’s onder het geluid van Lee Towers en daarna wachten op het startschot.

Om 10 uur is het zover, we mogen los. Samen met Volkan gaan we mee in de massa en beginnen eigenlijk iets te snel. Maar door veel op mijn horloge te kijken komen we snel in het tempo dat we voor ogen hadden, elke kilometer zit op of net onder de 5 minuten. De eerste kilometers vliegen voorbij en af en toe pratend genieten we van Rotterdam. Al een tijdje lopen twee lopers van PAC vlak achter ons, we raken met ze aan de praat en blijkt dat ze ook op hetzelfde tempo weg zijn gegaan.

Rond het 10 kilometerpunt versnellen we even om goed op de foto te komen bij Evert, al van verre roepen we Evert en poseren we voor de lens. Even later verschijnt de loopster van PAC weer naast ons. Haar maatje moest lossen en ze informeert of ze met ons op kan lopen, aangezien we hetzelfde tempo lopen lijkt ons dat een goed plan. De loopster is Maaike en vanaf nu lopen proberen we dus met zijn drieën onder de 3 uur en 30 minuten te lopen.

Constant blijf ik het tempo in de gaten houden omdat ik echt niet te hard wil lopen, met het oog op de warmte die er nog aan komt en het niet helemaal stuk willen gaan aan het einde. Hierdoor roep ik Volkan ook een aantal keer terug als hij ongemerkt harder gaat lopen, we spreken af zeker niet voor de 30 – 35 KM te gaan versnellen. Elke kilometer geef ik door wat het tempo is en zo proberen we zo fris mogelijk het laatste deel in te gaan.

Onderweg zie ik weer ontzettend veel bekenden, dat maakt Rotterdam nog specialer. Bij Slinge staan mijn ouders langs de kant en even later krijg ik confetti over me heen geschoten door Marlous en John. Van alle kanten hoor ik mijn naam, lopers die ik ken staan langs de kant, veel bekenden van instagram en veel bekenden uit het dorp. Mijn ouders staan nog een aantal keer op andere plaatsen, mijn zusje bij de Kralingse plas en een van mijn beste vrienden staat daar net een stukje voor. Bij de 30km staat de Cheerzone van de Rebels samen met de Junkies en Running Pack. Hier krijg ik een confetti douche van Elise en veel herrie en aanmoedigingen van de andere Rebels.

Hierna is ook meteen het zwaarste deel aan de beurt, het rondje om de Kralingse Plas. Het begint ook steeds warmer te worden, we pakken extra water om te drinken maar zeker ook om te koelen. Ik was dit keer ook al vrij snel begonnen aan mijn gelletjes omdat ik al een beetje honger gevoel begon te krijgen. Maaike durfde niet aan haar gelletjes te beginnen omdat ze vorig jaar enorm misselijk was geworden. Ik probeerde haar gerust te stellen met het advies om het nog even uit te stellen zolang het nog goed ging en als ze het gelletje zou nemen nog wat extra water te nemen. Toen ze haar eerste gelletje eenmaal nam, viel deze goed. Een enorme opluchting voor haar en een goede boost voor de rest van de marathon.

Af en toe zak ik iets weg in mijn tempo omdat ik bang ben dat ik het te warm krijg, maar voorlopig kan ik nog bij blijven. Eerder had ik al aangegeven dat Volkan en Maaike gewoon moesten gaan als ze over hadden, ik ging toch geen PR lopen dus ik zou me wel redden. Maar tot mijn verbazing is het Volkan die rond de 36KM af moet haken, een combinatie van de warmte en blaren onder zijn voeten zorgt ervoor dat hij het tempo niet meer op kan brengen.

Samen met Maaike probeer ik het tempo erin te houden, al merk ik dat het voor mij ook steeds moeilijker begint te worden. Ik blijf er scherp op dat ik het niet te warm krijg, rond de 38KM moet ik Maaike laten gaan en hoop dat ze genoeg kan versnellen om haar gedroomde sub 3:30 te volbrengen. Ik moet nu dus alleen verder maar ik weet dat ik het wederom ga halen en dus mijn zevende marathon ga finishen.

Net voor de 40KM krijg ik wederom een confettidouche van Marlous en John, bij de drankpost koel ik mezelf met water en besluit om de laatste twee kilometer nog te gaan versnellen. Vooral omdat mijn horloge aangeeft dat onder de 3:30 nog mogelijk is. Als ik de hoek om ga kom ik weer door de Rebels Cheerzone. Na bemoedigende woorden van Elise en een aantal high fives vind ik nieuwe energie om nog zo snel mogelijk naar de finish te gaan, helemaal onder de confetti.

Op de Coolsingel loop ik zo gefocust naar de finish dat ik mijn ouders niet zie staan en zet mijn inhaalrace voort. Als ik over de finish kom zie ik de klok staan op 3 uur en 31 minuten. Ik ging weg op 3 en een half uur, ik heb een hele vlakke race gelopen en gezellig met Volkan en Maaike opgelopen. Ik kan twee marathons in een maand lopen en ook nog in prima tijden, super blij en gezegend voel ik me als ik de finish passeer.

Even verderop zie ik Maaike staan, als ik haar op haar schouder tik vliegt ze me om mijn nek. Super blij is ze met haar marathon, helaas kon ze net niet onder de 3:30 finishen maar ik weet zeker dat haar dat volgende keer gaat lukken. Volkan kwam 2 minuten later over de finish, ondanks zijn blaren toch niet veel tijd ingeleverd.

Zo hebben we met z’n drieën heerlijk 42KM lope te lope en allemaal zeer tevreden met onze prestaties!!

Thomas:

Op 9 april 2017 om 10:12 start ik mijn Polar als ik over de startstreep loop, mij allereerste marathon gaat van start.
Maar zoals voor iedere marathonner geldt, dus ook voor mij dat deze marathon al veel eerder van  start is gegaan.
Maanden van trainingen, wedstrijden, op zijn tijd gezond eten en natuurlijk rust nemen op de juiste momenten.
Voor mijzelf is dit makkelijk, mijn vriendinnetje Halfcrazy Marlous heeft al 8 marathons op haar naam staan en daardoor kon ik me geen betere coach wensen.
Het grote weekend is daar; Rotterdam here we come!

Vrijdags nemen Marlous en ik de trein naar Rotterdam om mijn startnummer op te halen en wat van de sfeer te proeven op de Coolsingel. Tot dat moment had ik nog helemaal geen zenuwen maar eenmaal hier op de Coolsingel staande begonnen de kriebels te komen.
Ik heb er zin in en wil maar wat graag van start gaan, maar relax nog 2 nachtjes slapen.
Zaterdagmiddag komen we in Rhoon aan, een klein plaatsje naast Rotterdam waar we in een hotel slapen(op aanraden van Peter). Vandaag doen we niet heel veel meer om fit aan de start morgen te beginnen.
Wel gaan we gezellig uit eten met crewie Peter en zijn  vriendin Elise, Peter loopt een thuiswedstrijd en verteld vrolijk over zijn vorige edities. Na de pizza’s en de vele watertjes zoeken we ons bedje op en maak ik me klaar voor the big day.

Zondagochtend de wekker gaat, maar ik ben allang wakker. Slapen een nacht voor marathon is lastig, ik was hier al voor gewaarschuwd ik ben er klaar voor!
De broodjes pindakaas eet ik op en gezien de voorspelde warmte drink ik net als de week ervoor extra veel water.

Als we rond 9:00 uur op de Coolsingel arriveren bij wave 2 is het even wachten op SIntha, de collega van Marlous waarmee ik mijn 1e marathon ga lopen.
Eenmaal in ons startvak klinkt Lee Towers door de speakers met you never walk alone en wij brullen gezellig mee. Ik moet zeggen dat was het eerste kippenvel momentje en wij zijn nog niet eens gestart.
Yes we zijn van start, mijn eerste 42 km ooit! Na 1 km hebben we de eerste confetti al ontvangen van Manon, Martijn en Marlous die op de Erasmusbrug staan.
De kilometers vliegen voorbij, het gaat lekker en wat een geweldige mensen langs de kant. Langs de kuip verder naar Zuid we gaan goed en liggen op schema voor een mooie tijd. Bam weer een confetti Popper over ons heen Manon, crewie John en zijn vrouw Ans en Marlous stonden er weer op 16 km. Wat een boost geeft dat toch elke keer weer. Voor de 2e keer de Erasmusbrug over waar op dat moment geen einde aan lijkt te komen, mijn ouders en Marlous haar moeder staan op dit punt en dat geeft weer wat extra energie.

 

We lopen door en naderen het beruchte 30 kilometer punt, daar staan onze fans weer en juichen ons toe. Bij de drankpost op 31 km drinken we goed, de warmte begint zijn tol te eisen en vanaf dat punt moet ik helaas alleen verder en heb ik niet met Sintha verder kunnen lopen. Na 35 km voel ik de kramp in mijn kuiten trekken, tempo naar beneden en even een stukje wandelen en vooral luisteren naar mijn lichaam. Om mij heen zie ik mensen die nog amper op hun benen kunnen staan en besluit dat ik niet zo erbij wil lopen en ren langzaam maar gestaag door. Bij 39 staan mijn ouders en Emma weer en juichen me toe.
Op 40 km staan John, Manon, Ans, Martijn en Marlous weer, Marlous loopt een stukje mee geeft me een kus en lieve woordjes mee voor het laatste stukje.
Zodra je de Coolsingel op loopt vergeet je alles, hiervoor heb je 42 km gestreden er gaat van alles door je heen; blijdschap, pijn maar bovenal trots dat pleuris eindje zit er maar mooi op!
Tot volgend jaar Rotterdam dan wel samen de 42,195 samen finishen Sintha?! Ik hoop het!