Mijn eerste Roparun

Voor mijn verhaal over de Roparun ga ik eerst 17 jaar terug in de tijd, als jongetje van 13 stond ik naast Ahoy met open mond te kijken naar alle mensen, campers, busjes en vrachtwagens die daar stonden opgesteld. Onder al die mensen was ook mijn moeder, die met al deze mensen op het punt stond om te vertrekken richting Parijs voor de Roparun. Wij stonden daar om haar en haar team uit te zwaaien, een gebeurtenis die veel induk op mij maakte. Op die dag besloot ik voor mezelf ik wil ook ooit die Roparun lopen, maar wanneer?

In de afgelopen jaren was ik weleens gepolst om als reserve loper stand-by te staan voor als er iemand uitviel bij een team, maar die rol zag ik niet zo zitten. Ik wilde meedoen aan de hele Roparun, inclusief voorbereiding die zo belangrijk is om het geld binnen te halen.

Afgelopen december liep ik mee met de Pre-bruggenloop, tijdens de drankjes na afloop sprak ik met Rafael over de Roparun. Hij gaat al jaren mee met het team Tref & Co en ik was wel benieuwd of ze nog lopers nodig hadden. Hij vertelde me dat er nogal wat teamleden waren gestopt en dat ze een loper wel konden gebruiken, ook het tempo dat gelopen werd door het team zou ik aan moeten kunnen. Dus een week later zat ik bij mijn eerste team-meeting van Tref & Co.

Bij binnenkomst even een rondje gemaakt langs alle teamleden, een aantal kende ik al. Rafael natuurlijk, maar ook Volkan en Mario alle drie van de Running Rebels en kom ze allemaal vaak tegen in Rotterdam en omgeving. Tijdens de meeting een en ander gehoord wat me te wachten stond en wat er de komende tijd allemaal nog moest gebeuren. En het was duidelijk dat er nog wel wat meer mensen nodig waren om het team te vullen.

Bij thuiskomst vertelde ik enthousiast over de eerste meeting aan Elise en begon meteen te polsen of ze ook niet mee zou willen, er waren nog fietsers nodig en mensen voor het kamp. Ze twijfelde maar er was ook geen directe nee, ze zou eens met Rafael gaan praten en er eens over nadenken. Na een paar weken besloot ze toch om mee te gaan en wel in het kamp, vanaf nu konden we dus samen toeleven naar het pinksterweekend met daarin voor ons allebei de eerste Roparun.

De periode daarna was er nog een team-meeting en de ronde van Zestienhoven waarbij we de overige teamleden weer zagen. Verder was er vooral mailcontact en kwam de dag van vertrek steeds dichterbij. Het trainen voor de Roparun deed ik maar met wat meer intervaltraining na de marathons die ik in het voorjaar al liep.

Op vrijdag 2 juni begon het Roparun weekend voor ons, niet om al richting Parijs te vertrekken maar alles voor te bereiden. Samen met Elise kwamen we rond negen uur aan bij de andere teamleden die deze ochtend kwamen helpen. Wij besloten om samen met Mandy de busjes te gaan halen, dus vertrokken we met z’n drieën richting Den Haag. Het ophalen duurde iets langer dan gedacht door wat onduidelijkheden van beide kanten, maar zoals voor alles dit weekend alles komt uiteindelijk weer goed. Bij terugkomst nog even een handje geholpen met het stickeren van de busjes en toen zat onze taak er voor die dag op. Nu was het inpakken en alles in gereedheid brengen voor het vertrek op zaterdagochtend.

Die zaterdagochtend moesten we om 10 uur aanwezig zijn om daarna om 11 uur te vertrekken richting Parijs. Alle bagage ging de busjes in, de fietsen op de fietsendragers en alle verdere benodigdheden aan boord. Alles was klaar voor vertrek om 11 uur maar toen bleek dat de nummerborden voor de fietsendragers ontbraken, iemand dus snel heen en weer om zodoende een half uurtje later toch te vertrekken.

Vrij vlot reden we richting Parijs, na een tussenstop in België reden we rond 16:00 de plek van ons eerste kamp binnen. Met de hele club het kamp opgezet wat zo gebeurd was. Daarna ging iedereen zijn eigen weg; de verzorgers van het kamp sloten alles aan om even later voor ons te koken, de fietsers maakten de fietsen gereed voor vertrek en de lopers posteerden zich langs de weg om de eerste teams die langs ons kamp kwamen aan te moedigen.

Niet veel later was het tijd om te eten en voor de twee loopteams daarna zaak om zich klaar te maken voor vertrek naar de start. De loopkleding kwam tevoorschijn en de lopers namen één voor één plaats op de massagetafel. Om half 8 vertrokken de loopteams richting het start terrein, om half negen werden we verwacht om daarna om half elf van start te gaan.

Bij het startterrein aangekomen werden er foto’s gemaakt, gedanst, nog even bijgepraat en vooral uitgekeken naar het moment dat het dan echt ging beginnen. Om 22:25 was het dan zover Team B van Tref & Co ging van start, onder begeleiding van harde muziek, fakkels, enthousiaste vrijwilligers en teamleden was onze Roparun 2017 begonnen!

Voor ons team (A) zou het nog een paar uur duren voor we van start mochten, vanaf het startterrein vertrokken we naar de eerste wisselplaats, daar eenmaal aangekomen was het nog bijna twee uur wachten voordat team B ons kwam aflossen. Wat mij betreft mocht het zo snel mogelijk beginnen, ik zat vol met energie en adrenaline. Ik moest lopen! Gelukkig had de rest daar ook last van en telden we met elkaar de minuten af.

Voor we van start gaan zal ik nog even het team voorstellen, ons team A bestond uit:

De lopers: Rafael die mij dus bij Tref had gehaald, Dick die al jaren bij Tref loopt, Dennis die ik alleen van naam (en vooral zijn prestaties) ken, een geweldige trailrunner die afgelopen jaar de Legends Trail volbracht. Een eer dus om met deze mannen het team van lopers te vormen.

De fietsers: twee nieuwe fietsers, Mandy die ik ken van Running Pack, Joan die ik nog niet kende en Joyce die ik ook nog niet kende maar wel al eerder mee was geweest met de Roparun.

En dan natuurlijk de chauffeurs/navigators, Stacey en Erwin, beide drijvende krachten van Tref & Co en Stacey is daarnaast ook nog de teamcaptain.

De komende twee dagen zouden we vele uren met elkaar doorbrengen en proberen een mooie prestatie neer te zetten.

Na een paar uur wachten kregen we het seintje dat het andere team in aantocht was en zou het avontuur voor ons ook echt gaan beginnen. Raaf zou de eerste loper zijn dus die stond klaar toen het andere team aankwam en na het aantikken knalde hij er vandoor samen met de fietsers. Voor de nieuwe dames was het even spannend maar al vrij snel bleek dat ze hun draai wisten te vinden en we goed op elkaar waren ingespeeld.

Al snel bleek dat de tempo’s lekker hoog lagen, en ik verbaasde mezelf over de tempo’s die ik liep. We begonnen deze shift met elke loper 1500m en dan wisselen, aan het einde van de shift bleek dat ik dit gemiddeld in een tempo van 3:40/km had gedaan. Ik kreeg ook van de dames op de fiets te horen dat ze wel even bij moesten trappen met de tempo’s die ik liep, ik was in het begin bang dat ik misschien te snel zou gaan en met dat later op zou breken, maar mede op advies van de andere lopers bleef ik gewoon lopen in een tempo dat goed voelde.

In deze eerste shift kwam ik alleen aan wat minder kilometers als de andere lopers want net voor een stuk run-bike-run, raakte we Joyce kwijt doordat zij een vrij zware fiets had en achterop raakte. Hierdoor nam ze op een kruising de verkeerde afslag en waren we haar kwijt. De andere lopers dus op de fiets en wij zo snel mogelijk Joyce zoeken en door naar het einde van de run-bike-run. Op de plaats aangekomen zagen we dat de lopers op een verkeerde lijn zaten, ze liepen een heel stuk om, snel de communicatie zoeken om ze de goede kant op te sturen maar dit ging ook niet in een keer goed. Veel extra kilometers en verspeelde energie voor de andere lopers, maar vol goede moed gingen we weer verder.

Eigenlijk voordat ik het wist was de eerste shift alweer voorbij en kwamen we aan in het kamp, ik baalde een beetje van de weinige kilometers die ik had gemaakt, ik voelde me nog zo fris, maar de andere lopers stelde me gerust en zeiden wacht maar er komt nog genoeg. Laten we het de naïviteit van een Roparun groentje noemen.

In het kamp stond Elise met natuurlijk alle andere verzorgers klaar voor ons, we hadden een paar uur de tijd om ons te laten verzorgen te eten en te slapen. Alle drie ging prima, Daphne die mij masseerde vond dat mijn benen nog goed aanvoelde dus dat was een geruststellende gedachte om straks weer op pad te gaan.

Na het slapen was het tijd om ons weer klaar te maken voor de tweede shift, deze shift liep eigenlijk erg voorspoedig. Tussen de Franse landschappen door mochten we flink klimmen en dalen. Het weer was fantastisch, we liepen een prima tempo en de sfeer zat er goed in. Het team was perfect op elkaar ingespeeld. Richting het einde van de shift waren we wel toe aan een andere omgeving maar eerst was het weer tijd om richting het kamp te gaan.

De laatste beurt richting het kamp was voor mij, nog een keer vol gas naar de rest van het team. Stukje voor stukje kwamen ze dichterbij en daar zag ik Bryan klaar staan om het over te nemen. Onder begeleiding van gejuich en confetti tikte ik hem aan en weg was hij. Mijn tempo lag deze shift gemiddeld nog een seconde hoger, zo eindigde ik deze shift in een gemiddeld tempo van 3:38 min/km.

Ondanks dat de rust die we kregen wel lekker was voelde ik me nog goed, ook de massage bevestigde dat ik er nog goed voor stond. Tijdens deze stop konden we ook een douche nemen, daar waren we allemaal wel aan toe en maakten we dan ook dankbaar gebruik van. Ook het eten was weer top, bij binnenkomst stonden de broodjes hamburger al klaar. Nog een beetje slapen nieuw hardloopoutfit en dan mogen we weer.

Vol goede moed begonnen we aan de derde shift, de eerste beurten was het weer even wennen, de benen beginnen toch wat stijver te worden. Maar eigenlijk loopt het vanaf het begin alweer, mede doordat er allemaal teams voor ons verschijnen. Dit werkt als een rode lap op een stier, de tempo’s vliegen weer omhoog en het ene na het andere team laten we achter ons. Na een tijdje zijn er geen andere teams meer in zicht en zijn we weer op ons zelf aangewezen, met aardig wat flinke klimmetjes is dat wel even aanpoten. De benen worden daardoor nog wat extra zwaar en we tellen de laatste beurten dan ook af tot aan het kamp. Ondanks dat het alweer de derde shift is en er flink wat hoogtemeters zijn gemaakt blijft mijn tempo prima. Mijn gemiddelde komt deze shift uit op 3:55 min/km.

Bij het kamp aangekomen staat de pasta alweer voor ons klaar en kan het ritueel weer beginnen. Eten, slapen en masseren. Aan alles was ik wel toe, zoals ik begreep kwam nu de zwaarste shift eraan dus zaak om nog even goed op te laden.

En niks was minder waar, dit zou de zwaarste moeten worden en dat was die ook. Alleen was dat ook nodig… Deze shift verliep namelijk niet vlekkeloos.

Het begin was nog veel belovend, de eerste 1000m was pittig en niet al te snel, maar de tweede ging alweer lekker en snel. Ook nu waren er weer veel teams voor ons die we konden inhalen, dus weer vol gas er tegenaan. Tot aan de tunnel in Antwerpen, daar aangekomen bleek de roltrap niet te werken. Snel besloten we de lift te pakken, maar die werkte ook niet. Dus alsnog met elkaar de fietsen van de roltrap tillen, maar dat betekende dat ik een paar keer op en neer de roltrap op moest. Dit koste heel veel onnodige energie en tijd voor ons allemaal.

Toen we net de tunnel uitkwamen kon Dick niet meer mee door het stoplicht en bleef weg, na contact bleek dat bij hem de ketting van de fiets was gelopen. Dus Dick op achterstand en wij met z’n drieën run-bike-run verder, het busje voorbij want Dick was er nog niet. Tijdens dit stuk kreeg ik een hongerklop en was blij dat het busje weer bij wist te sluiten en ik even rust en eten kon pakken. Ik sloeg een beurt over om daarna weer verder te gaan. Het was knokken tot we weer in het kamp aankwamen. Bij mijn laatste beurt van de shift zat er een team Dick op de hielen, ik kreeg de toezegging dat dit voor nu mijn laatste 1000m zou zijn dus ik kon vol gas.

Zo gezegd zo gedaan vol gas vooruit en na 1000m kijken wat het gat is. Na een 1000m in 3:40 min, was het gat weer flink. En toen was daar het al maar naar gesmachte kamp. Mijn tempo liep deze shift wat terug naar 4:15 min/km.

Dit keer was de rust niet erg lang, ongeveer 1,5 uur en dan moesten we weer verder. Doordat ik het zo zwaar had gehad besloot ik eerst even wat slaap te pakken, om zo wat te herstellen. Dat slapen ging prima, alleen had ik ook nog wel een massage en eten nodig voor ik verder kon. Meerdere mensen in het kamp waren op de hoogte dat ze me op tijd wakker moesten maken, en zo gebeurde dat ook. Vanuit mijn veldbed meteen op de massagetafel en wat broodjes mee voor onderweg naar de wisselplaats.

De broodjes gingen er nog steeds met heel veel moeite in, maar de volgende shift stond te wachten. Uiteindelijk een broodje naar binnen kunnen werken en toen was het alweer zover. Het laatste deel van dit avontuur was aangebroken, met ons team nog een shift die daarna gelijk over zou gaan in het laatste stuk dat we met alle lopers moesten afleggen.

De start van deze shift ging erg snel, bij aankomst kwam het andere team er al aan. Ik moest starten dus stond bij de rotonde net klaar en daar kwam Mario om de hoek, aantikken en ik was weg voor mijn eerste 1000m. Deze was nog steeds pittig, maar na deze eerste kreeg ik wel weer trek in eten. Vanaf nu was het alleen nog maar run bike run dus geen rust meer in het busje tot aan Rotterdam. Op de fiets dus flink aan het eten geslagen en mijn tweede 1000m ging weer heerlijk, de energie was terug en ik ging weer vol vertrouwen verder. Af en toe zelfs weer een beetje overmoedig, beginnen aan een 1000m en te horen krijgen dat om de bocht geklommen moet worden, toch iets teveel gas geven en echt even moeten bikkelen tegen de brug op. Maar dat is wel lekker van dit team; we zitten allemaal zo in elkaar dus we willen allemaal af en toe wel even bijten. Heerlijk!!!

Eigenlijk vloog het weer voorbij en ik had de eer om het andere team aan te tikken, waarbij ook iedereen van Tref & Co langs de kant stond. Gelijk weer op de fiets en aanhaken bij de groep, wat nog best lastig is want we lopen nu om de beurt 2 minuten. Het tempo gaat zo aan het einde dus nog flink omhoog.

Om en om in een lange rij van fietsen en een loper gaan we het ene na het andere team voorbij, van de meeste krijgen we complimenten dat we dit tempo nu nog kunnen lopen. We stimuleren elkaar en dat brengt ons ook zo richting het einde naar ongekende hoogte. Deze laatste shifts achter elkaar loop ik weer een gemiddelde van 4:09/km.

Steeds dichter komen we bij Rotterdam, dit avontuur dat op zaterdagavond officieel begon is bijna ten einde. Ik had me er van alles van voorgesteld, veel verhalen over gehoord, maar het zelf beleven is overtreft alles. Richting de finish krijgt Dennis de eer om lopend over de finish te gaan, direct na het finishen zakt hij door zijn knieën en krijgt het te kwaad. Het hele team staat op ons te wachten en iedereen vliegt elkaar in de armen, we hebben het geflikt!

En naast het team staan ook mijn vader, zusje en mijn moeder. Waar ik 17 jaar geleden mijn moeder uit stond te zwaaien haalt ze mij nu binnen, ik zie dat het zowel bij mij als bij haar wel emoties los maakt. De voorstelling die ik er destijds van had en tot een paar dagen voor de start van de Roparun is ver overtroffen.

En dan moet het slotstuk nog komen, de finish op de Coolsingel. Al vier keer ging ik hier overheen tijdens de marathon maar deze keer is heel anders. Waar ik de vorige vier keer een sprint trok, ga je nu met elkaar wandelend over de finish. Al die mensen die je staan toe te juichen, het besef dat je een paar dagen aan het hardlopen bent geweest, met bijna geen slaap en voor zo’n mooi doel. De tranen stonden in mij ogen, en ik moet zeggen tijdens het schrijven is het ook nog vechten tegen de tranen.

Van veel ervaren lopers hoorde ik dat het de mooiste loopervaring is maar het is echt zo, de Roparun is echt een bizar mooie ervaring. En ik geloof dat ik er nog wel even voor nodig heb om het allemaal helemaal te beseffen, maar ik denk dat dat ook de kracht is van de Roparun.

Ik wil via deze weg iedereen van Tref & Co bedanken dat ik deel mocht uitmaken van dit geweldige team en dat we deze ervaring voor altijd met elkaar delen.

Erwin, Stacey, Joan, Joyce, Mandy, Dennis, Dick, Rafael, Chris, Evert, Patricio, Mart, Gail, Volkan, Mario, Sauw, Bryan, Elise, Martin, Leon, Jaques, Peek, Orlando, Alex, Daphne en ‘last but not least’ onze Oma Loes; allemaal super bedankt voor deze mooie ervaring!

Ik denk niet dat dit mijn laatste Roparun was….

17 jaar geleden wist ik al dat ik de Roparun ging lopen en nu is het dan ook gebeurd, wederom in de voetsporen getreden van mijn moeder. Na de marathon van Rotterdam, nu de Roparun, dan blijft nog over New York….