Voor mijn verhaal over de Berenloop, gaan we eerst een jaar terug. Ik zou namelijk eigenlijk vorig jaar al aan de start staan. Maar door een blessure moest ik deze laten schieten, meteen besloot ik dat ik hem dit jaar alsnog wilde lopen.
Ik was destijds al enthousiast gemaakt door John en zijn verhalen wisten me te overtuigen om naar Terschelling af te reizen. Ook John liep dit jaar weer en was er ook het hele weekend, wat deze toch al bijzondere marathon nog leuker maakt.
Het avontuur begon op vrijdagochtend met de reis naar Harlingen, om vanaf daar met de boot naar Terschelling te varen. Rond 12:30 legden we in de haven aan. Toen we de boot afkwamen waren de eerste die we zagen John en Ans, tenminste John en Ans zagen ons. 😉 Snel richting hotel inchecken en in het restaurant neerploffen om met elkaar lekker een bakkie koffie of thee te drinken. Dit werden al snel meer kopjes en ondertussen zagen we de ene na de andere bekende langslopen. Na een tijdje schoven Nicole en Ilse aan en zo werden alle plannen voor het weekend doorgenomen.
Op een gegeven moment moesten we de gezelligheid toch even onderbreken want een aantal moesten nog inchecken en er was toch ook wel behoefte om even wat van Terschelling te gaan bekijken. We zouden elkaar ’s avonds weer zien om met elkaar een hapje te gaan eten. Dit deden we bij de lokale Brasserie waar voor ieder wat wils was en we het erg gezellig wisten te maken met zijn allen.
De zaterdag gingen ieder zijn eigen weg, de een ging met de fiets en de ander te voet het eiland rond om te genieten van de mooie omgeving. Iedereen leefde ontspannen toe naar de zondag waarop het moest gebeuren. Vandaag liep het eiland al flink vol met hardlopers, een hele aparte maar ook hele leuke ervaring. Ook de mensen op het eiland zijn allemaal bezig met de Berenloop, etalages en vensterbanken staan vol met beren en succeswensen. Ook bij het diner ging ieder zijn eigen weg, bijna alle restaurants hadden voor vanavond pasta op de kaart staan, dus iedereen vulde de laatste koolhydraten aan om daarna vroeg het bed op te zoeken.
En dan is het opeens zondag, de dag waarvoor we gekomen zijn. De dag van de Berenloop! ‘S ochtends vroeg worden we wakker met regen die later overgaat in zon en wordt gevolgd door hagel. Ondanks dat zijn de voorspelling voor de middag goed, aangezien de start om 12:40 is geeft dat goede hoop. Bij de start van de halve marathon valt er nog een flinke bui maar daarna klaart het weer op, zullen de voorspellingen uitkomen…
Mijn voorbereiding op deze marathon gingen eigenlijk wel goed, sinds de marathon Rotterdam was ik niet meer tegen blessures opgelopen en had ik veel aandacht besteed aan het korte werk, wat me hopelijk ook ging helpen tijdens de marathon.
Tijdens de langeduurlopen van 30+ voelde ik me goed en sterk, veel sterker dan in de voorbereiding op mijn vorige marathons. Wat dat betreft ging ik vol vertrouwen de Berenloop tegemoet, alleen hield ik na mijn laatste lange duurloop een pijntje op in de spier van mijn grote teen. Met genoeg rust hoopte ik dat het wel over zou gaan, maar eigenlijk bleef het steeds aanwezig in mijn nike’s. De dagen voor de marathon bleef ik testen of ik de pijn voelde, het werd minder maar bleef niet weg. In mijn Saucony Ride had ik er geen last van maar daar had ik nog nooit een lange afstand op gelopen. De ochtend van de marathon ben ik op beide schoenen een klein rondje gaan doen en besloot toch op mijn ride’s het avontuur aan te gaan (in mijn nike’s bleef ik het plekje voelen).
‘S ochtends in het hotel goed ontbeten, uitgebreid onder de douche en goed ingepakt om even naar de start van de halve marathon te kijken (de start/finish lag bij de ingang van het hotel). Daarna snel naar de hotelkamer om me klaar te maken voor de start en het startvak op te zoeken. Snel John gezocht die in het wedstrijdvak stond, nog even een foto, een knuffel en de laatste succeswensen en wachten op het startschot.
Ik was het hele weekend al met mijn vriendin op het eiland maar vandaag sloten ook mijn zusje en moeder aan, met zijn drieën gingen ze met de fiets verschillende punten af om me aan te moedigen. Bij de start stonden ze al klaar om dat voor het eerst te doen.
Daar was dan om 12:40 het startschot en de beer was los! Doordat ik in het recreantenvak stond was het in de eerste straten best druk, maar al na een paar kilometer kwam ik lekker in mijn tempo en besloot ook mijn eigen tempo te blijven lopen. Mijn doel was om een pace van 4:50 vast te houden, en dan aan het einde te versnellen. Het eerste stuk was ik vooral op zoek naar John, die ik ergens in zou moeten halen maar waar? Na 8km zag ik hem naast twee ander lopers, ik tikte hem aan en informeerde hoe het ging. Hij stelde me gerust dat het goed ging en ik ging er vandoor, nog naar achter roepend de vraag van John beantwoord hoe het bij mij ging. “Voorlopig gaat het goed”.
Al snel kwam ik in kleinere groepjes te lopen en bij de 14km stonden mijn supporters, geeft toch altijd een boost. Het eerste stuk tussen de duinen liep ik een groot stuk alleen, ik nam de tijd om even om me heen te kijken en te genieten van dit uitzicht. Ik voelde het kippenvel door heel mijn lichaam en zei tegen mezelf dat ik er even goed van moest genieten, voor je het weet ben je weer bij de finish.
Ik wist heel de tijd goed mijn tempo te houden, en het voelde goed. Ook de schoenenwissel leek geen verkeerde keuze te zijn. Rond de 18km liepen we tussen de bomen over een blubber/zand pad, opeens voelde ik iets op mijn kuit. Mijn eerst gedachte was een beetje modder, maar het voelde toch anders. Toen ik keek zag ik een wesp op mijn kuit zitten, in een snelle reactie sloeg ik hem van me af en kon mijn weg iets wat geschrokken vervolgen.
Ik bleef me goed voelen en bleef andere lopers inhalen, terwijl ik gewoon mijn eigen tempo bleef lopen. Het halve marathon punt passerde ik na 1 uur en 42 minuten. Alles ging nog volgens plan, ik voelde me goed en begon al te plannen waar ik wilde gaan versnellen. Ik besloot tot na het strand (36km) rustig te blijven, eerste maar eens kijken hoe ik daar vanaf kom.
Bij het 30km punt stonden mijn supporters weer en ik passeerde met een glimlach en het teken dat ik me goed voelde. Steeds vaker kreeg ik vanaf de kant geroepen dat ik er nog fris en fruitig uitzag en ik nog zo soepel liep.
Na de 30km was het aftellen naar het strand, en daar bij de 33km moesten we flink klimmen en ja daar was het zand en de zee. Ondanks dat het zwaar is verheugde ik me er ook wel op, het maakt het toch bijzonder en je weet dat het komt. Laat het dan maar gebeuren. Het eerste stukje mulzand krijg ik het voor elkaar om te blijven hardlopen en zelfs iemand in te halen. Dan begint het harde zand waar we 3km overheen moeten, in het begin is het even zoeken naar de ideale pas maar die heb ik snel te pakken. Ik haal nog wat lopers in en probeer in het tempo te blijven van de loper voor me. Ik zie dat mijn tempo iets zakt naar 5:00, maar op zich goed voor op het strand. Ik tel de kilometers af en voordat ik het weet moeten we alweer omhoog door het mulle zand, onder luidde aanmoediging van enthousiaste bekenden die langs de kant staan. Ook hier kan ik blijven hardlopen en hoop hierna het tempo weer op te kunnen schroeven.
Maar dat lukt niet meteen want er volgen direct wat klimmetjes in de duinen, nog even het tempo houden zoals het was en als het vlak wordt mag ik los. Na ongeveer 37km is het weer vlak en probeer ik wat hoger tempo te gaan lopen, dit lukt een beetje maar nog niet zo hard als ik wil. Ondertussen haal ik nog wel steeds lopers in die het moeilijk krijgen. Zelfs lopers die aan het begin als een speer weg gingen maar niet kunnen aanhaken bij mij.
Bij 38km wil ik echt gaan versnellen, maar ik krijg een hongergevoel. Snel gooi ik een paar energyshots naar binnen en voel weer voldoende energie om me op te maken voor de laatste kilometers. Ik ga steeds iets sneller lopen en laat elke keer de lopers om me heen achter me. Het aftellen is nu echt begonnen, hoe dichterbij de finish hoe meer publiek.
En dan is daar ineens al de laatste kilometer, een boog en speaker duwen me de laatste kilometer in. Ik krijg een boost en kan mijn laatste kilometer in 4 minuten lopen. Ik geniet van de vele mensen in de nauwe straatjes, ik zwaai, groet en lach naar ze. En dan is daar de rode loper die me zal leiden naar de Brandaris. De Coolsingel maakt veel geluid maar de Torenstraat doet er niet aan onder. En dan is daar het mooiste moment van de marathon, de finishlijn en helemaal als daar 3:23:33 op het bord staat. Bijna 2 minuten sneller dan mijn PR van vorig jaar in Brussel.
De verhalen van John over Terschelling waren mooi, en de verwachting die ik daardoor had zijn meer dan uitgekomen. Het was een gezellig weekend, een geweldige marathon, een heerlijk PR en tof gezelschap.
Ik zag twee halfcrazy beren een marathon lopen, en ik heb er van genoten…
#HALFCRAZYRUNNERSCREW 