Berenloop Terschelling 42.2 km

Stefan:

De afgelopen jaren heb ik zoveel lovende woorden over de Berenloop gehoord dat ik wist dat ik die ooit moest gaan lopen, maar wanneer; daar had ik geen idee van. Mijn ouders komen jaarlijks meerdere malen op Terschelling en zelf ging ik wel eens met hun mee, ik wist dat het daar dus mooi was. De Berenloop wordt aangekondigd als één van de zwaarste marathons van Nederland, ééntje die je moest beleven en waar snelle tijden veelal een utopie waren, zeker als de weersomstandigheden herfstachtig zijn.

Ik ben van mening dat ik nog steeds rek in mijn marathontijd heb en daarom koos ik ervoor om in Amsterdam een poging te wagen voor een tijd onder de 2:45. Ik zou er extreem veel voor gaan doen (hard&veel trainen, goede voeding, meer slaap en meer core-/krachttraining) dat ik met die intensieve arbeid 2 weken later wel de Berenloop als toetje kon meepakken, puur voor de belevenis! Pieken in de Berenloop was in mijn (bevooroordeelde) mening niet van mogelijk door het zware parcours en weersomstandigheden die een race nog zwaarder zou maken.

Helaas leverde Amsterdam niet het gewenste resultaat (uitgestapt op 33,5k toen de 2:45 grens uitzicht was) maar ik had natuurlijk nog altijd mijn startbewijs voor de Berenloop. Deze had ik te danken aan Jan Jongman van Klif18 sport uit Urk, waarvoor nogmaals dank. De deceptie van Amsterdam was ik zo snel kwijt dat ik onwijs zin kreeg in de Berenloop. Geen doel, geen tijd en geen druk; gewoon lekker racen.

Doordat ik 2 dagen na Amsterdam al weer aan het trainen was (ik kan echt niet stil zitten, ik wil zo graag sporten en het liefst lopen) hadden mijn spieren helemaal geen kans om goed te herstellen van toch wel een intensieve inspanning in Amsterdam. Niet slim dus maargoed ook de beginnersfouten blijf ik toch (soms) maken als toch wel een ervaren loper. Je vraag je dus af hoe ervaren ben je dan, maar das een andere discussie ;).

Eigenlijk had ik dus nog veel pijn in de benen toen ik zondagochtend op de boot stapte richting Terschelling. Ik had graag een weekend gegaan maar door het veel te laten regelen waren de prijzen zo hoog dat ik besloot maar een dagje te gaan. Op de boot merkte ik al de relaxte sfeer die heerst bij dit evenement. Helemaal geen druk of prestatiedrang onder lopers die ik wel merkte in Amsterdam, ik voelde me enorm op me gemak.

Ik had geen idee wat het vandaag ging worden, want ik wilde me nergens op vastbinden maar ergens hoopte ik wel op een sub 3. Ik zag in de uitslagen van voorgaande jaren dat je daarmee leuk boven in mee deed. Toch legde ik me weer een doel op terwijl ik gewoon kwam om lekker te racen. Ik nam me voor om op mijn wedstrijdhartslag weg te gaan en zodra het zwaar werd ik ontspannen gaan uitlopen, want ik wilde tenslotte gewoon genieten, beleven en finishen.

Toen de duizenden halve marathonlopers waren vertrokken begon ik me een beetje gereed te maken voor mijn eigen race. Ik had de luxe om een straat verderop bij mijn maatje John om te kunnen kleden. Zonder enige vorm van wedstrijdspanning liep ik naar het wedstrijdvak. Ik had een recreantennummer gekregen maar wilde toch wel graag een beetje vooraan starten. Na wat korte gesprekjes in het wedstrijdvak met bekenden konden we 12:40 eindelijk van start.

Alsof ik geen enkel pijntje voelde in de benen schoot ik uit de startblokken om me gelijk aan het front van de wedstrijd te melden. Ik had in het startvak al mannen gezien die zo onwijs veel sneller zijn dan mij dat het me verstandig leek niet aan te gaan haken, dan wist ik zeker dat ik naar een paar kilometer klaar was. Ook mijn voorgenomen plan om op hartslag te gaan racen kon overboord want ik was me hartslagmeter vergeten. Maargoed, zoals ik al zei: ik ga gewoon lekker racen en dat deed ik dan ook.

Na een kilometer of 1,5 werd ik ingehaald door 2 andere lopers en zo kwam ik te lopen op plek 6 met kort daarachter nummer 7. Het evenement staat toe om, mits het niet hinderlijk is, begeleid te worden door een fietser enzo sloot Susan na een kilometer of 6 bij mij aan. Doordat de spoeling voorin het veld dunner is was er alle ruimte voor Susan om met mij mee te fietsen. Inmiddels liep ik samen met de nummer 7 en de kilometers ging easy voorbij. Ik zag op het klokje dat we aardig aan het doorlopen waren maar ik hield me er eigenlijk niet mee bezig, ik genoot van het parcours, van de rust in de duinen en de mooie uitzichten. Mijn medeloper ging voor schema 2:45 en ik volgde gewoon, of hij mij als ik op kop liep.

Tegen een kilometer of 20 merkte ik dat ik toch wel een sanitaire stop nodig had want “het zat dwars” zeg maar. Ik had dat ook eens gehad tijdens de Limassol marathon en wist dat je dan maar beter even kan stoppen, want je loopt daarna gewoon weer veel makkelijker. Op 24 kilometer maakte ik dus toch maar de sanitaire stop, wat wel betekende dat ik mijn medeloper moest laten gaan maar ik kon weer veel makkelijker verder lopen. Ik liep met Susan aan mijn zijde, vrij gemakkelijker weer de kilometers weg en had op die ene kilometer na maar minimaal verval.

Bij kilometer 32 moet je het strand op, de fietster pakt dan het pad door de duinen en jij mag ploeteren over het zand. 2,5 kilometer zou het stuk duren en ik keek toch wel een beetje op wat me te wachten stond maar het viel me extreem mee. De op- en afgang was zwaar doordat het het door alle halve marathonlopers al was omgeploegd maar eenmaal op het strand liep het best gemakkelijk. Ik verloor wel pace, maar de schade viel me enorm mee en ik kon best goed ritme vinden.

Bij 35 het strand weer af en daar stond Suus me al op te wachten, ondanks dat ik niet meer terug kon naar de pace voor het strand voelde ik me onwijs sterk. Ik liep vrij soepel, mentaal top en genoot onwijs. Wat kan die marathon afstand toch ook super  mooi zijn ondanks de zere benen maar vandaag was ik niet kapot te krijgen. De pace bleef gelijk aan de de kilometers op het strand (~ 4:15 p/km) en ik wist dat ik een hele dikke sub 3 ging lopen en bovendien een mooie klassering. De laatste kilometers ging Suus vooruit om mij te zien finishen, het was hoogstens nog 2,5 kilometers, ik ging mezelf wel redden.

Na de “longway” zoals het laatste pad vanaf het strand genoemd wordt, kwam ik op ruim een kilometer voor het einde terug in het Dorp. Ik had geen enkele voorstelling wat me te wachten stond maar die laatste 600meters waren grandioos. De versierde kleine straatjes, muziek uit de spiekers en uitzinnige menigte liet me zweven en zo kwam ik 300meter voor het eind op de rode loper die elke loper doet beseffen dat prestatie die hij/zij levert van grote klasse is. Ik hoor John en Ans op rechts, ik zie Kelly op links en ook Susan staat bij de finish. Ik geniet van elke meter en met mijn hand in de lucht kom ik als 7de loper over de finish. Ik klok af en zie 2:50:09 staan en schrik ervan want die tijd had ik zeker niet verwacht maar ik was helemaal niet meer bezig geweest met mijn klokje in de laatste kilometers. Wat gaaf!

Deze 2:50 voelt als 2:44:59 lopen in Amsterdam maar ik voel geen revanche, nee dit is een extra kers op de taart na alle geleverde arbeid de afgelopen maanden. Nu zit ik in mijn rustweek van lopen en daarna ga ik mijn focussen op de voorjaarsmarathon welke nog niet vast staat. Ik wil toch nog een keer proberen om onder die 2:45 te gaan lopen. Wat wel vast staat is dat ik volgend jaar terug ga naar Terschelling want ik heb zojuist een accommodatie geboekt voor het hele weekend en ik sta weer aan de start om die marathon te lopen want dit was één van de mooiste die ik heb gelopen!