Halfcrazy CHEERING!

Het cheeren bij de Zevenheuvelenloop vorig jaar was Erik en Marlous zo goed bevallen dat ze dat feestje nog een keer wilde vieren. Dit keer werd er gekozen voor de Amsterdam Marathon. De confetti kanonnen werden ingeslagen, verzoeknummers werden ingezonden, de megafoon werd geregeld en het karton werd beschilderd met inspirerende quotes. 

Nikki:
In de week van de marathon zag ik bij Rinus een oproep op Facebook staan. Hij had nog een startbewijs voor de marathon. Zonder erover na te denken of het wel verstandig was om 3 weken na Berlijn een marathon te lopen plaatste ik een reactie bij Rinus. En YES ik mocht aan de start verschijnen! (Bedankt Rinus!)

Zondagochtend werd ik met mijn afhaalbewijs voor het startnummer naar The Oyster Club gestuurd. John vergezelde me terwijl we ons door de mensenmassa baande. We kwamen niet zomaar naar binnen maar ik bleef zwaaien met het afhaalbewijs totdat ik een bandje kreeg en de V.I.P. ruimte mocht betreden. Daar vond ik Rinus die mijn startbewijs en een extra V.I.P. bandje had voor John. Snel omgekleed, toiletbezoek en even op de foto toen de tijd voor de start begon te dringen. We brachten de tassen weg en hup in de rij voor het Olympisch Stadion. De start was daar en ik stond nog buiten het Olympisch Stadion. Ik kon gewoon de laatste in de rij zien. Waar de meeste mensen hier in paniek raken maakt het mij niet zoveel uit. Misschien zou het dan niet zo druk zijn op het parcours dacht ik alleen maar.

Voordat ik de start overging zwaaide ik nog even naar John en Maaike die in het publiek zaten. Ik was het Olympisch stadion nog niet uit of ik had de oortjes van mijn iPod al in mijn oren en het eerste gelletje in mijn hand omdat mijn Spibelt me iets teveel bewoog. Ondanks de late start was er bij het uitkomen van het Olympisch stadion toch een opstopping. Grr..

Om nou te zeggen dat de kilometers voorbij vlogen? Nee dat niet maar ik liep wel lekker. Op m’n gemak en dit keer eens met een muziekje op. Niet teveel zigzaggen om in te halen, gewoon rustig rechter been, linker been enzovoort. Op naar de HALFCRAZYRUNNERS! Rond de 18 km besloot ik de reep die ik in Spibelt mee had te nemen. Ik had deze met Marlous al een keer geprobeerd met een lange duurkoop. Toen was ik er niet niet echt weg van maar nu smaakte die me goed. Ik had al een paar keer m’n linkerarm even laten hangen want de miezer regen en de kou zorgde ervoor dat ik er last van kreeg. Ook mijn benen waren inmiddels bevroren. Waarom had ik nu net vandaag besloten om in een short te lopen..?! De bevroren benen zorgde voor pijn in mijn rechter knie en ook de kuiten voelde niet fijn. ‘Pain is temporary’ spookte door mijn hoofd. Gedachten verzetten en niet denken aan lichamelijk ongemak dan nog maar wat langzamer lopen besloot ik.. Mijn muziek stond af en toe best hard maar toch rond 29 km hoorde ik wat waardoor ik opzij keek en ik was meteen in shock. Daar stond Amber. Zij was de laatste die ik daar had verwacht. Zij hoorde ver voor mij te lopen. Ze riep dat net niet meer ging. Ik liep verder en de kou zat nog steeds in mijn benen. Wat een kanjer die Amber dat ze uitstapt. Die keuze moet zo ongelofelijk moeilijk zijn. Zo lang naar deze dag uitgekeken en dat het dan toch niet gaat door zo’n stomme blessure. Tijd voor wat Powerbar snoepjes besloot ik. Zouden de mensen van de EHBO misschien iets van midalgan bij zich hebben? Mijn benen moeten echt opgewarmd worden. Ik haalde mijn telefoon uit mijn Spibelt en opende de groepsapp.

Het cheering point kwam na al die kilometers in zicht. Ik begon al te zwaaien om ze te laten weten dat ik er aan kwam. Michel dook naast me op en maakte foto’s en sprintte toen naar beneden. GEKKENHUIS! Oh wat deed die support me goed! De confetti vloog me om de oren waardoor ik even schrok maar snel weer in lachen uitbarstte.Nog maar 5 km. Nu ging ik het zeker halen.

Bij het Rijksmuseum stonden de Running Junkies. En daar was de super support van Nydia! Het laatste stuk door het Vondelpark zag ik een loper die liep met een voetbal. Bij elke pas schopte hij de voetbal voor zich uit. Bizar! Rijen mensen stonden inmiddels langs de kant en het Olympisch Stadion kwam dan eindelijk in zicht. Ik kreeg nieuwe energie en liep het stadion in richting de finish. Mijn ogen gingen over de tribune. Wat een mensen! Ik finishte in een tijd van 4:37:12 Ondanks de kou in mijn benen heb ik heerlijk gelopen. Ook mijn gemiddelde hartslag was door het relaxte tempo een stuk lager dan in Berlijn. Tijd was vandaag voor mij niet belangrijk als ik de finish maar haalde en dat is gelukt! #crewlove voor de halfcrazyrunners, zij maakte er een feestje van!

Amber:
Nadat ik vorig jaar de TCS Amsterdam Marathon binnen een schappelijke tijd had gelopen wilde ik revanche.  Al snel besloot ik mij in te schrijven voor 2015. Zo gezegd zo gedaan. Naast trainen voor een Marathon hockeyde ik ook  3 keer in de week. De eerste weken ging het prima! En genoot ik van het teamgevoel en het spelletje op het hockeyveld en liep ik de rest van de dagen hard om zo mijn Marathon schema niet in de war te schoppen. De blessure die ik uiteindelijk kreeg ging niet over een nacht ijs. Dit was een blessure die al weken rommelde alleen waar je dan op dat moment nog weinig van merkt. (Shin Splints) Precies 5 weken voor de Marathon liep ik op zaterdag 30 km en speelde ik op zondag een volledige hockeywedstrijd. Stom misschien, maar keuzes maken is niet mijn sterkste kant als het gaat om sporten en rust pakken.

Maandagavond, ik lag op de bank en voelde lichtjes over mijn schenen. Gevoelig, heel gevoelig. Op dinsdag bezocht ik mijn fysio en waar ik al bang voor was, Shin Splint en knopen in mijn kuiten. Mijn lange duurloop van 32 km kon ik schrappen en hockey kon ik ook vergeten. Ik was boos, ik kon hier niemand de schuld van geven behalve Me, Meself, and I.

Ik had nog 5 weken, 5 weken om te herstellen van deze blessure waar normaal 6 weken rust tegenover staat. Elke week ging ik naar de fysio en mijn loopschema ging van niet lopen naar kleine rondjes van 6 tot 8 km. De kleine rondjes liep ik zelfs met pijn en mijn moed zakte in mijn Asics schoenen. In de laatste week voor de Marathon voelde mijn benen gelukkig iets beter en liep ik een pijnvrij rondje van 8 km. 8 km pijnvrij lopen is op een Marathon natuurlijk helemaal niks. Maar het gaf me moed om toch aan de start te staan op 18 oktober.

18 oktober, 05:45, de wekker gaat en ik sta direct naast mijn bed. Koffie, thee, water, pannenkoeken alles zet ik klaar om aan te schuiven aan mijn Marathon ontbijt.

07:30 afgesproken met mijn moeder, samen vertrekken we naar Amsterdam. Ik moet mijn startnummer nog ophalen maar dit gaat gelukkig allemaal voorspoedig. Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in. Om 10:00 uur vertrok ik vanuit het Olympisch stadion. De eerste kilometers gaan me goed af, ik zit er lekker in en voel geen pijn.  Eet regelmatig de lekkere Power Bar snoepjes en geniet van de mensen langs de kant. Het vervelende stuk van de Marathon in Amsterdam is het stuk langs de Amstel. Ik wist als ik dat stuk had gehad mijn vader en vriend op me zouden wachten (25km).

Toen ik het 21 km punt voorbij was voelde ik de pijn opkomen.  Op 25 km was de pijn zo heftig dat ik alleen nog maar daar aan kon denken. Mijn tijd zakte in en ik stopte om de paar 100 meter. Ik zei huilend tegen mijn vader dat ik het zo nooit ging redden. Maar het moment om definitief uittestapen, dat moment had ik nog niet bereikt.  Elke km duurde eeuwig en de pijn werd steeds erger tot dat ik gewoon niet meer kon. Ik strompelde naar de kant en kon alleen maar huilen. 18 weken training, doei! Weg! Geen medaille. Niet met  mijn armen in de lucht omhoog over de finish. Helemaal niks.

Op 37 km stonden mijn lieve crew leden iedereen naar de finish te schreeuwen. Baalde zo dat ik deze toppers niet meer heb gezien. Ook mijn crewmaatje Nikki liep de Marathon die dag, deze topper heeft de finish gehaald, ben trots op je! Mijn andere supporters stonden allemaal bij de finish op mij te wachten. Daar zijn we heen gefietst en toen snel naar huis. De hele avond heb ik op de bank gelegen met een leeg gevoel. Je kijkt ergens zo lang naar uit en als je dan zo’n besluit moet maken om uit te stappen op 30 km dan doet dat echt wel even iets met je. Ondertussen ontving ik onwijs veel lieve berichten. Dat deed me echt goed. Iedereen was trots en zei dat ik de juiste beslissing had genomen. Zelf wilde ik daar nog niet echt aan. Maar dat had even tijd nodig.

De volgende dag was ik vrij, ik heb de hele dag heerlijk in bed gelegen en series gekeken. Dat hielp, ik keek er gelukkig weer iets positiever tegen aan. 5 weken een blessure, bijna niet trainen en dan toch 30 km kunnen lopen. Ik was stiekem een klein beetje trots.

Hardlopen en hardloopwedstrijden kent veel mooie momenten. Maar sport kan ook pijn doen bijvoorbeeld als je je gewenste doel niet haalt. Dit doet pijn en voelt alsof je geen beloning krijgt voor je harde werken. Echter is dat niet zo, je kan er juist ook sterker uitkomen.  En daar geloof ik oprecht in.

Vandaag, 4 dagen na de Marathon van Amsterdam heb ik me ingeschreven voor de Marathon van Rotterdam op 10 april 2016. Ik ga herstellen en in april is het mijn moment, mijn moment om met beide armen in de lucht over de finish te komen.