’s Neerlands zwaarste of mooiste?

> Anouk

Begin van het jaar was de afspraak al gemaakt dat ik mee zou gaan naar Zeeland. Of ik zou lopen stond niet vast. Ik was al blij als ik dit jaar 1 marathon kon lopen, verder zou ik nog wel zien. Na bij de Slachtemarathon toch een kleine blessure opgelopen te hebben, had ik de Kustmarathon helemaal opgegeven. Het idee was om delen met Nikki mee te lopen en tussendoor bij John en Ans aan te sluiten. Tot afgelopen donderdag… Dinsdag bood Petra (Kerkhove) een startbewijs aan op Facebook. M’n hart klopte meteen een paar slagen sneller en volgens mij begon ik ook spontaan te glimmen 🙂 zal ik??? Na de Slachtemarathon had ik niet verder dan 15km gelopen.. Ik appte Nikki meteen, wat zal ik doen?! Ook John appte ik voor advies, hij heeft ‘m ook al 2 keer gelopen en ik zou bij hem kunnen uitstappen (of instappen in de auto 😉 ) als het niet meer ging. Na 2 dagen twijfelen sloeg ik alle adviezen in de wind, ik wilde dit gewoon proberen, met het idee ‘ik zie wel waar ik strand’! Ik stuurde Petra een bericht dat ik het nummer zou overnemen en deze werd zelfs speciaal door haar op m’n werk afgeleverd, lief!! Vrijdagmiddag vertrokken we dus richting Zoutelande met allebei een startbewijs in het bezit. Eind van de middag kwamen we aan en het was al behoorlijk druk. De ladiesrun kon elk moment starten, daarnaast was er nog een 10km en een Lightrun. Maar wat is het eerste dat je doet als je in Zeeland aankomt? Naar het strand natuurlijk!!

Na het pootje baden keken we nog even bij de finish, maar het was inmiddels hoog tijd voor pizza!! De pizzeria was afgeladen met lopers, marathon lopers en lopers die net klaar waren met de 5km. De stemming was dus super! We propten ons ondanks de zenuwen vol en zochten meteen daarna het hotel op om de benen rust te geven 🙂

> Nikki

Marathon day!

Terwijl Anouk haar 4e boterham al achter haar kiezen had hapte ik nog in mijn 1e pistoletje. Niks nieuws trouwens dat ik op de dag van een marathon niks weg krijg. Het was gelukkig nog vroeg. Tijd genoeg nog om in etappes te ontbijten. Om half 10 stapte we in de bus om van de finish naar de start te worden gebracht. Met een kopje thee wachtten we op het terras op Petra,  Abraham (John) en Ans. De voorbereidingen begonnen intussen alvast en de zenuwen sloegen me nog eens om het hart. Met de start verdwijnt dit alles wist ik. Toen de jarige gearriveerd was en we zijn nieuwe crewshirt hadden overhandigd stuurde John ons naar binnen de sporthal in. Lange broeken gingen uit, startnummers werden opgespeld, er werd geplast, nog wat drinken, banaantje erin, rietjes werden uitgedeeld, foto’s werden gemaakt. Tot slot nog even een plasje en hup richting het startvak. Verrassing.. ook daar doken we nog even een dixie in.

We gingen rustig van start. De massa kwam in beweging, Anouk en ik hielden ons eigen tempo. We kletste over de route wat er komen ging en de mensen om ons heen. De eerste pittige klim was bij de strandopgang. Het strand ging lekker en we pakte water aan bij de eerste verzorgingspost net na het strand. Al lopend dronken we dit op. Niet veel later dook Jacequeline naast ons op. Ze kon door een blessure de kustmarathon niet lopen maar had die ochtend wel meegedaan met de mountainbikers. (Bijna podiumplaats!) Ze bleef even kletsen en zoefde er vervolgens vandoor. De kilometers vlogen voor ons gevoel voorbij. In de verte zag ik een dixie en ik besloot er gebruik van te maken. Anouk was zo lief om mijn Spibelt over te nemen en ik snelde naar de dixie toe. Na een kleine boodschap stond ik snel weer buiten. Ik keek naar rechts en naar links. Waar was Anouk nou? Het duurde een paar seconden voordat ik besefte dat ik de achtervolging in moest zetten.

Bij kilometer 10.5 stond het media- en verzorgingsteam de Boer klaar. Na wat geklik, gelach en woorden als wat zien jullie er nog fris uit liepen we door. Een kleine dip kreeg ik rond 16 kilometer. Gelletje nummer 2 besloot ik open te maken. Wie weet hielp het me. Anouk had het door en vroeg hoe het ging. Ik zei dat ik me niet zo goed voelde. Ze bleef vrolijk door kletsen en probeerde me op te beuren met hoe ver we waren en hoe goed het ging. Zo snel als de dip er was zo snel was deze ook verdwenen. Het 2e stuk strand kwam dichterbij en ik vertelde Anouk dat dit een kippenvel momentje zou worden. Ineens zag ik John en Ans weer staan. John zei iets over dat Anouk moest beslissen. Dat ze waarschijnlijk niet op tijd bij het volgende punt zouden staan. Maar het ging zo goed en Anouk liep gewoon door. Bij de voorgaande keren dat ik mee liep met de kustmarathon stonden de trommels aan weerszijden van het pad het strand op. Dit jaar stonden ze in de bocht waardoor er toch iets minder kippenvel verscheen. Mul zand dat was duidelijk bij de eerste stappen. Rustig aan en geen energie verspillen hadden Anouk en ik afgesproken. Bekertje water en spons en we sjokte verder op het strand, althans wat er nog van het strand over was. Anouk liep kilometers langs het water wat af en toe zorgde voor natte voeten. Ik wisselende het af met het zand in de hoop dat er nog wat zand enigszins hard was. Een illusie helaas. Een flinke klim omhoog en het strand zat er (eindelijk) op. Opluchting bij mij en volgens mij was Anouk er ook wel blij mee.

Anouk vroeg aan mij aan welke kant haar sis gelletje zat (op haar Spibelt) en een andere loper antwoorde voor mij. Terwijl ik me weer focuste op de verzorgingspost die onder aan de afdaling lag zag ik het media- en verzorgingsteam de Boer weer. COLA! Een tuc en een handje winegums gingen er wel in en met een flesje cola in mijn hand liepen Anouk en ik weer verder. Ik wist het nu al. We ging het halen. Wel besloten we het rustig aan te doen want er kwamen nog een paar gemene klimmetjes en trappen. Nee we waren er nog niet. Waar de meeste lopers het bij een marathon zwaar krijgen na 27-30 kilometer begon ik er plezier in te krijgen. We haalde een loper in die jaloers was op de bodem in het cola flesje wat ik in mijn hand hield en aan Anouk gaf. Wel propte we zijn hand vol met zoute drop die we daarvoor van een toeschouwer hadden aangepakt. Anouk ging ook nog steeds lekker. Ze had het wel wat zwaarder met de klimmetjes maar ze lachte. Ook zij genoot van de kustmarathon.

> Anouk

Natuurlijk had het strand energie gekost, maar de grappen van John en Ans deden dat snel vergeten en de cola en winegums deden hun werk. We gingen gewoon door! Ik genoot van elke kilometer en elk nieuw uitzicht! Pijntjes waren er niet, wat wil je nog meer. Genieten tot de max!

> Nikki

Op kilometer 32 ongeveer stond een ‘echte’ wc en Anouk greep haar kans. Vervolgens liep Anouk door maar liep ik nog snel even terug naar de waterpost voor een extra slok water. De tekst op een shirt wat ik eerder gezien had spookte toen even door mijn hoofd. ‘No turning back’ Ik kwam weer naast Anouk te lopen en voelde me knie wat zeuren. Desondanks bleef ik als een idioot grijnzen.

SONY DSC

Straks is er een heel stuk asfalt Anouk en bij de 1e kustmarathon stonden daar John en Petra die ik toen nog niet kende maar mij wel winegums gaven. Oeps.. ik had me vergist er kwam nog een stukje dat we omhoog en naar beneden gingen maar daar dook het media- en verzorgingsteam weer op. Ans stond al met bekertjes cola klaar terwijl John alleen maar het klikken was met zijn fotocamera. Met zakjes winegums zetten we de benen weer in beweging. John en Ans kwamen met een heerlijk vrolijk muziekje naast ons rijden. Anouk en ik konden alleen maar lachen en dat na 36 kilometer. Almost there!

Anouk moest even een paar tellen wandelen. Mijn knie vond dat op dat moment niet zo leuk dus terwijl ik verder liep riep ik; ‘ik wacht bij de trap!’

> Anouk

Nikki liep een stukje voor me uit, maar ik had ondertussen m’n ritme weer gevonden en volgde snel. Er stond op dit stuk ook meer publiek dat hun uiterste best om iedereen aan te moedigen. Bij de trap stond dit jaar geen verzorgingspost met cola dus pakte ik een winegum tijdens het naar boven klimmen. Het uitzicht was deze steile klim meer dan waard. Ook het bordje met 39 kilometer wat snel volgde deed natuurlijk goed. Nog even en we konden officieel die finish over waar we vanochtend alvast een foto hadden gemaakt 😉 Na nog een paar trappetjes en klimmetjes mochten we weer het strand op. Dit keer was het eb en konden we lekker doorlopen. We haalden nog een paar ‘bekenden’ in en keken elkaar lachend aan, voelt toch altijd weer goed 😉 Nog de laatste trap de dijk op, langs het beeld ‘De Marathonner’ de speaker bij de finish en het publiek konden we al horen!

> Nikki/Anouk

Terwijl we de finish straat inliepen pakte we elkaars hand vast. Anouk greep een vlaggetje uit de handen van een toeschouwer. Vlak voor de finish staat daar ineens het media- en verzorgingsteam de Boer met een xxl confetti kanon! Lachend en met de handen in de lucht gingen we over de finish. Het is duidelijk, de kustmarathon is wat ons betreft ’s Neerlands mooiste! ❤

John en Ans bedankt! #crewlovetothemax

Organisatie van de kustmarathon wij komen terug in 2017!

Anouk & Nikki